Galego
O Rumex crispus (labaza) é unha mala herba tradicionalmente asociada á nitrofilia e ao manexo inadecuado dos pastos, e difícil de erradicar por medios mecánicos ou químicos. A súa presenza é bastante frecuente nos prados de Galicia e da Cornixa Cantábrica e, en todo caso, a súa proporción na forraxe non adoita superar o 8% da materia seca.
O profesor da Universidade de León, Ricardo García Navarro, expuxo un relatorio sobre “Resposta de Rumex Crispus á fertilización NPK en prados da montaña de León”, dentro da 55ª Reunión Científica da Sociedade Española para o Estudo dos Pastos celebrada a pasada semana en Lugo e na Coruña.
O profesor lembrou que a carpaza é considerada polos gandeiros como indesexable na vexetación do primeiro aproveitamento; non é consumida en forma de feo polos seus grosos talos con fortes concentracións de lignina, aínda que en ensilado, xeralmente recollida cando é nova e con maior humidade, é consumida sen dificultade, e nos rebrotes e no pastoreo de outono o seu consumo é maior sempre que a carga de gando sexa suficiente.
Neste sentido, o estudo da Universidade de León centrouse na análise do comportamento desta especie en prados de aproveitamento intensivo, con 3 segas desde primavera e pastoreo e distintos niveis de fertilización NPK. O estudo utiliza os 20 últimos anos dunha experiencia de fertilización de 30 anos de duración nos que nos dez primeiros anos da mesma, unicamente realizábanse dúas segas ao ano.
Dose recomendada por hectárea: non máis de 120 kg de N, 80 de P e 180 de K
A experiencia dividiuse en dous períodos: 1987-1997 e 1998-2007 de acordo co sistema de fertilización; durante o primeiro período realizouse unha achega única de todos os fertilizantes (na primeira quincena de abril) mentres que no segundo período fraccionouse o nitróxeno (70% na primavera -cos demais fertilizantes- e 30% tras o primeiro corte).
A seguinte táboa mostra o efecto dos fertilizantes principais e as súas respectivas doses sobre a presenza de Rumex crispus no primeiro corte da herba tras o crecemento de primavera. De forma global pódese considerar que a fertilización mineral favorece a esta especie como indican a gran
maioría dos autores.
Os resultados do estudo da Universidade de León indican que o nitróxeno en doses baixas (60 unidades ha-1) non tivo efecto sobre a produción nin sobre a proporción na forraxe (calidade da herba). Con todo, por encima de 120 unidades ha-1 increméntase a produción de labazas, pero que é necesario chegar a 180 unidades ha-1 para que aumente a proporción de rumex na forraxe e por tanto altérese a calidade da mesma, cun incremento da produción de rumex do 76,5%.
En canto ao efecto do fósforo os resultados deste estudo mostraron un efecto positivo do mesmo sobre a produción e a porcentaxe na forraxe de R. crispus desde o 80 kg ha-1. O efecto foi maior con 160 kg ha-1 e non houbo diferenzas entre esta dose e 240 kg ha-1.
O potasio acéptase que ten un papel secundario no desenvolvemento desta especie. Con todo, os resultados mostran que as doses maiores (180 kg ha-1) afectaron á produción e á porcentaxe da especie mentres que as doses menores non tiveron ningún efecto.
Conclusións:
-Nun sistema de aproveitamento da forraxe de tres cortes anuais mediante sega e un pastoreo ao final da estación, o afecto da fertilización é sempre positivo sobre Rumex crispus e o seu efecto depende do tipo de fertilizante e dose utilizada.
-O fraccionamento do nitróxeno non incide na presenza de R. crispus.
Unha fertilización que non superou o 120 kg por ha-1 de N, 80 kg ha-1 de P2Ou5 e 180 kg ha-1 de K2Ou non incrementou a produción nin a porcentaxe da especie. Por encima destas doses cabe esperar un embastecemento da herba e un descenso da calidade do pasto.
